Διαβάζω την ενημέρωση του ΥΠΠΕΘ για την ανασυγκρότηση του ΚΥΣΠΕ. Υπάρχουν κάποια νέα ονόματα αλλά και κάποια σταθερά τα ίδια. Ο συνάδελφος αιρετός της ΔΑΚΕ Βασίλης Παληγιάννης ήταν το 2002 πρόεδρος της ΔΟΕ και μετά «μεταπήδησε» σε αιρετός στο ΚΥΣΠΕ, όπως αργότερα και ο συνάδελφος αιρετός της ΠΑΣΚ (που τώρα ονομάζεται ΔΗΣΥ) Δημήτρης Μπράτης,  Είναι σταθερά 12 χρόνια τουλάχιστον στην ίδια θέση. Ούτε βυζαντινός αυτοκράτορας να ήτανε. Εννοείται ότι δεν κάνω αρνητικό σχόλιο για το πρόσωπο του κ. Παληγιάννη που δεν ξέρω και δεν έχω κάποιον ιδιαίτερο λόγο να αμφιβάλλω για την ικανότητά του και την ακεραιότητά του , αλλά κάνω τα μύρια όσα αρνητικά σχόλια για την τόσο πολυετή απουσία του από την σχολική αίθουσα. Αυτή η τακτική δεν είναι συνδικαλισμός. Ο συνδικαλιστής πρέπει να έχει συγκεκριμένη θητεία για τις θέσεις εκείνες που τον  κρατάνε μακριά από το επάγγελμά του. Δεν επιτρέπεται να λείπει πάνω από , ας πούμε 4 χρόνια, από την τάξη. Δεν έχει καμία επαφή με τα καθημερινά προβλήματα του σχολείου, των οποίων την ύπαρξη γνωρίζει από ακούσματα και τη βαρύτητά τους δεν μπορεί ούτε να αξιολογήσει ούτε να ιεραρχήσει.  Γίνεται εύκολα κρίκος «διαπλοκής» με την εξουσία και το χειρότερο όλων δεν είναι πια δάσκαλος αλλά κομματικό στέλεχος.

Εύχομαι αυτό το νοσηρό φαινόμενο κάποτε να εκλείψει και μάλιστα να σταματήσει από δική μας βούληση και πρωτοβουλία και όχι από κάποια … κακιά τρόικα. Άλλωστε ουδείς αναντικατάστατος,  ακόμα κι αν είναι ο καλύτερος συνδικαλιστής.

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ                                                                         Γιάννης Χαλακατεβάκης

Η συγκέντρωση των απεργών της Πέμπτης 4 Φλεβάρη στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν μεγαλειώδης. Έστω κι αν υπήρχε μεγάλη ανομοιογένεια στο τι είναι δίκαιο για κάθε κλάδο, έστω κι αν έμοιαζε παράταιρο η γραβάτα να συμπορεύεται με το ζιβάγκο, ακόμα κι αν κάποιοι από τους συντρόφους απεργούς την κρίσιμη ώρα ίσως αρπάξουν κομμάτι από την δική μας πίτα, το συλλαλητήριο είχε δύναμη και πολύ κόσμο που όντως έδειχνε την αγανάκτησή του για τις βίαιες αλλαγές που έρχονται στις ζωές μας. Το ποσοστό συμμετοχής των συναδέλφων στην απεργία για τα δημοτικά της Ηλιούπολης ήταν περίπου 60-70%!!  Όλα λοιπόν έμοιαζαν… γιορτινά και διεκδικητικά. Όμως δεν ήταν έτσι. Ο σύλλογός μας δεν ήταν εκεί. Δεν έχουμε δικό μας μπλοκ, όπως τόσοι άλλοι σύλλογοι. Δεν έγινε η απεργιακή συγκέντρωση ευκαιρία συνάντησης και μπολιάσματος αγωνιστικής διάθεσης. Δεν ήρθε το ΔΣ με το πανό του συλλόγου μας και γύρω απ αυτό να βρεθούμε όλοι. Στις πορείες δυστυχώς, πάντα είμαστε διασπασμένοι. Άλλοι με την πορεία του ΠΑΜΕ και άλλοι με την ΑΔΕΔΥ. Αυτό δεν έπρεπε να συμβαίνει. Η πορεία έπρεπε να είναι μία και μόνη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διασπάται η αγωνιστικότητα του κόσμου. Γιατί θα πρέπει να διαλέξω τι σημαιάκι θα κρατάω , αφού τα συνθήματα, σ’ αυτή την ιστορική στιγμή,  είναι τα ίδια. Αν κάποια παράταξη θεωρεί ότι μόνο η δική της διεκδίκηση είναι σωστή και όλοι οι άλλοι «προδότες» , θα έπρεπε να εξαγγέλλει απεργία και κινητοποίηση άλλη μέρα δική της, ξεχωριστή και με όσους μάζευε ας έκανε την πορεία. Αυτό, και μόνον αυτό, είναι το τίμιο.

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ                                                                         Γιάννης Χαλακατεβάκης