ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Εισηγείται στα κράτη – μέλη μέτρα για δουλειά έως τον τάφο!

Μια ακόμα έκθεση που αποπνέει τη βαρβαρότητα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ ενέκρινε το Ευρωκοινοβούλιο.

Αντιμετωπίζοντας την αναπηρία, την ασθένεια και τη γήρανση των εργαζομένων ως ανεπίτρεπτο κόστος για την εργοδοσία αλλά και ως «χαμένες δυνατότητες» για την κερδοφορία τους, η έκθεση με τίτλο «Σχετικά με οδούς επανένταξης εργαζομένων στην ποιοτική απασχόληση μετά την ανάρρωσή τους από τραυματισμό και ασθένεια», καλεί τα κράτη – μέλη να αναπτύξουν «εργαλεία» και να εκμεταλλευτούν κονδύλια της ΕΕ για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις στο ζήτημα της λεγόμενης εργασιακής αποκατάστασης, προτείνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ «δουλειά έως τον τάφο» ακόμα και για περιπτώσεις ανίατων ασθενειών και βαριάς αναπηρίας!

Όπως επισημαίνεται ανάμεσα σε άλλα στο ψήφισμα, το Ευρωκοινοβούλιο «εκτιμά ότι τα κράτη – μέλη και οι εργοδότες θα πρέπει να υιοθετήσουν μια θετική και εργασιοκεντρική προσέγγιση για τους εργαζόμενους με αναπηρίες, τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας και εκείνους που έχουν περάσει κάποια ψυχική ή σωματική ασθένεια ή τραυματισμό, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια, δίνοντας έμφαση στην έγκαιρη αξιολόγηση των δυνατοτήτων που εξακολουθεί να έχει το άτομο…», ενώ όλα αυτά βαφτίζονται προκλητικά «έγνοια» για την «ευεξία» των εργαζομένων που τους καλούν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσης… «αν το επιθυμούν».

Στο ίδιο το κείμενο της Εκθεσης γίνεται φανερό ότι οι πολιτικές που εισηγείται δεν υπαγορεύονται απ” τις ανάγκες των αναπήρων, των αρρώστων και των ηλικιωμένων, αλλά από:

– Τις «δημογραφικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές αγορές εργασίας». Σε αυτό το πλαίσιο προτείνεται δουλειά έως τον τάφο και μάλιστα, στο όνομα της αντιμετώπισης «ηλικιακών διακρίσεων», συστήνεται στα κράτη – μέλη να προχωρήσουν σε σχετικές εκστρατείες, να διαμορφώσουν πλαίσιο πολιτικής για τη «δημιουργία ενός περιβάλλοντος που θα στηρίζει τη διαχείριση των ηλικιών και την ενεργό και υγιή γήρανση», αλλά και «να προωθήσουν μέτρα επαναπροσαρμογής και επανένταξης για τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας», όπως προγράμματα για την «επικαιροποίηση των δεξιοτήτων τους ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς».

Ανατριχίλα προκαλεί το σημείο της Έκθεσης όπου …επιδοκιμάζονται «πρωτοβουλίες όπως η εκστρατεία «Dying to Work»» («Πεθαίνοντας στη Δουλειά») για εργαζόμενους που έχουν διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια, και με αναφορές όπως ότι «τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια διατηρούν το θεμελιώδες δικαίωμα στην εργασία» και ότι «τα άτομα αυτά αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερο σύνολο προβλημάτων σχετικά με την εργασία τους, (…) καθώς συχνά τους απομένει λίγος χρόνος για να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και για να υλοποιηθούν οι προσαρμογές του χώρου εργασίας»!

– Την ελάφρυνση του κράτους από συνταξιοδοτικές και παροχές Υγείας. Όπως λέγεται, «το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής σε συνδυασμό με την αυξημένη μέση ηλικία συνταξιοδότησης δημιουργούν σημαντικές προκλήσεις τόσο για το σύστημα Υγείας όσο και για την αγορά εργασίας της Ευρώπης και των κρατών – μελών» και προστίθεται ότι αναζητείται ο τρόπος ώστε οι αγορές εργασίας «α) να μην θέτουν τόσους αποκλεισμούς και να ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες των ατόμων που είναι μεγαλύτερα σε ηλικία ή αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και β) να μην είναι τόσο ευάλωτες στην απώλεια δεξιοτήτων ως αποτέλεσμα της αδράνειας στην αγορά εργασίας».

Την ίδια ώρα η Έκθεση παραδέχεται την απουσία σύγχρονων υπηρεσιών Πρόνοιας στην ΕΕ, αναφέροντας μάλιστα ότι η παροχή φροντίδας σε αναπήρους και αρρώστους γίνεται κατά 80% από μη αμειβόμενους παρόχους (π.χ. οικογένεια). Παρά ταύτα η κατεύθυνση που δίνεται είναι για πλήρη εξάλειψη των όποιων ψηγμάτων κρατικής Πρόνοιας διατηρούνται, μέσα απ” την υλοποίηση πολιτικών για την επιστροφή στη δουλειά με το πρόσχημα, όπως διατείνεται, ότι η εργασία παρέχει «οικονομική ανεξαρτησία και βελτιώνει τις συνθήκες ζωής»!

– Την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ενδεικτικές εξάλλου είναι οι αναφορές σε έρευνες όπως αυτή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, που «επιβεβαιώνει ότι τα άτομα με αναπηρίες είναι αξιόλογοι εργαζόμενοι, με συγκρίσιμη παραγωγικότητα, μικρότερα ποσοστά ατυχημάτων και μεγαλύτερο χρόνο παραμονής στην ίδια θέση εργασίας σε σύγκριση με το γενικό εργατικό δυναμικό. Αποτελούν μία ανεκμετάλλευτη πηγή δεξιοτήτων (ακόμα και τεχνικών δεξιοτήτων, εάν έχουν πρόσβαση στην κατάρτιση), ταλέντου και μεταβιβάσιμων δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων τις οποίες έχουν αναπτύξει στην καθημερινότητά τους»!

Αντίστοιχες είναι και οι επισημάνσεις όπως ότι «οι οργανισμοί με μεγαλύτερη ηλικιακή ισορροπία παρουσιάζουν μικρότερη εναλλαγή προσωπικού και είναι πιο παραγωγικοί, καθώς έχουν στη διάθεσή τους περισσότερες δεξιότητες και εμπειρία (…) Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εργαζόμενοι επιδεικνύουν μεγαλύτερη αφοσίωση στον χώρο εργασίας και μπορούν να υπερβούν σε επίδοση τους νεότερους συναδέλφους τους όσον αφορά την επίλυση προβλημάτων και τα ηγετικά χαρακτηριστικά. Επομένως, η επιστροφή στην εργασία … έχει και θετικό οικονομικό αντίκτυπο στην κοινωνία και μειώνει την εξάρτηση από τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης των κρατών – μελών»!