ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ
Με κριτήρια «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο η αντιπλημμυρική προστασία του λαού
Ντοκουμέντο που επιβεβαιώνει τις εγκληματικές ευθύνες κυβέρνησης – ΕΕ. Αφορά τις μελέτες κόστους – οφέλους για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων.
Ένα ντοκουμέντο που συμβάλλει στην αποκάλυψη των πραγματικών αιτιών για τις απώλειες περιουσιών και ανθρώπινων ζωών μετά από κάθε πυρκαγιά, βροχή ή σεισμό, αλλά και του μεγέθους των εγκληματικών ευθυνών των αστικών κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αυτές τις καταστροφές.
Το κείμενο έχει τίτλο «Οδηγός ανάλυσης Κόστους – Οφέλους» για τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας. Συγγραφέας του είναι το «Flood CBA», μία επίσημη «πλατφόρμα» που χρηματοδοτείται από την ΕΕ και μάλιστα από τη Γενική Διεύθυνση Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Πολιτικής Προστασίας της ΕΕ, προκειμένου να παράσχει στα κράτη «τεχνογνωσία» και εργαλεία στο σχεδιασμό της αντιπλημμυρικής προστασίας, ενσωματώνοντας και εξειδικεύοντας τις σχετικές Οδηγίες της ΕΕ.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2012 και μετά την ολοκλήρωση μιας πρώτης φάσης εργασιών και μελετών, τα συμπεράσματα των οποίων παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, ανανέωσε τη θητεία του, που διαρκεί μέχρι σήμερα. Αναπτύσσει μάλιστα δράση στα κράτη – μέλη, με συμμετοχή σε σεμινάρια που οργανώνουν Περιφέρειες σχετικά με την αντιπλημμυρική προστασία.
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα έγινε κατά παραγγελία της ΕΕ, η οποία αναφέρει μάλιστα πως έρχεται να καλύψει ένα κενό στις μελέτες κόστους – οφέλους για έργα που σχετίζονται με την πολιτική προστασία και τα έργα υποδομής. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει «Δημιουργία Βάσης Δεδομένων για μελέτες κόστους – οφέλους στο σχεδιασμό έργων προστασίας από τις πλημμύρες» και υλοποιείται παράλληλα σε έξι κράτη – μέλη της ΕΕ.
Η λογική που αναπαράγει και προωθεί η ΕΕ μέσω και της συγκεκριμένης «πλατφόρμας» είναι αυτή του «κόστους – όφελους» για το κεφάλαιο, η οποία εντάσσεται στη «Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και διατρέχει οριζόντια την πολιτική των κυβερνήσεων σε όλα τα κράτη – μέλη: Είτε μιλάμε για το σχεδιασμό του συστήματος Υγείας, είτε αναφερόμαστε στην πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών «ατυχημάτων», είτε στον αντιπλημμυρικό σχεδιασμό και γενικότερα σε υποδομές που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, όπως θα δούμε παρακάτω.
Οι βασικές κατευθύνσεις
Στο πρόγραμμα αναφέρεται επί λέξει (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Οι Οδηγίες αυτές (σ.σ. εννοεί τις κατευθύνσεις του προγράμματος) προορίζονται να αποτελέσουν έναν ανεξάρτητο οδηγό για το πώς πρέπει να γίνεται η αξιολόγηση των οφελών στη διαχείριση κινδύνων πλημμυρών (FRM). Συνδυαζόμενα τα οφέλη με τα κόστη των διαφόρων σχεδίων διαχείρισης κινδύνων, ο χρήστης (σ.σ. το κράτος) μπορεί να συγκρίνει το κόστος με το όφελος, να αξιολογήσει μία επένδυση και να οδηγηθεί σε μία απόφαση.
Η σύγκριση αυτή θα επιτρέπει στους χρήστες να αναγνωρίσουν εκείνα τα προγράμματα και σχέδια διαχείρισης κινδύνων τα οποία μεγιστοποιούν το οικονομικό όφελος για τη χώρα τους και επομένως αντιπροσωπεύουν την «πλέον συμφέρουσα λύση» με το να είναι οικονομικά αποτελεσματικά.
(…) Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ότι η ανάλυση κόστους – οφέλους των μέτρων μείωσης κινδύνου πλημμυρών αφορά το μέλλον. Και είναι ευρέως γνωστό ότι η πρόβλεψη για το μέλλον είναι δύσκολη, ακόμη και με την εξελιγμένη επιστημονική ανάλυση.
Ο λόγος που ενδιαφερόμαστε για το μέλλον είναι ότι οποιαδήποτε ανάλυση κόστους – οφέλους επιδιώκει να εκτιμήσει την πιθανή μελλοντική κατεύθυνση των ζημιών πλημμυρών, και να χρησιμοποιηθεί αυτό ως βάση για να προβλέπει το κατά πόσο αξίζει να μειωθούν ή να αποτραπούν εκείνες οι ζημιές ή αυτές.
(…) Το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα. Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι η ανάλυση κόστους – οφέλους χρησιμοποιεί την οικονομική αποδοτικότητα ως το μόνο κριτήριο για την καθοδήγηση της λήψης αποφάσεων. Η οικονομική αποδοτικότητα μετράται ως το ισοζύγιο εκροών – εισροών, και μόνο όταν αυτή είναι στο μέγιστο απαντάται οικονομική απόδοση».
Ο κυνισμός της ΕΕ και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου ξεπερνάει κάθε όριο, καθώς ομολογούν χωρίς περιστροφές ότι οι λαϊκές ανάγκες, όπως αυτή της προστασίας από τις πλημμύρες, μπαίνουν στο ζύγι του κόστους – οφέλους για το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι, με συγκεκριμένα κριτήρια, το κράτος εξετάζει κάθε φορά αν το συμφέρει οικονομικά να σώσει περιουσίες και ζωές (και ποιες) από το να διαχειριστεί το κόστος των συνεπειών από μια πιθανή καταστροφή.
Αυτό πλήρωσαν οι νεκροί και οι πλημμυροπαθείς της Μάνδρας, και επειδή αυτή η λογική διαπερνά κάθε «κύτταρο» της αντιλαϊκής τους πολιτικής, αυτό πλήρωσαν και οι νεκροί από την πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.
Διαπιστώσεις που προκαλούν ρίγος
Ορισμένα μάλιστα αποσπάσματα του κειμένου προκαλούν ρίγος με την ωμότητα και τον κυνισμό τους. Αντιγράφουμε από την εισαγωγή:
1. «Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία».
Όταν λένε «είναι οικονομικά αποδοτικότερο», εννοούν ότι στοιχίζει πιο φτηνά στο αστικό κράτος και στις διάφορες ασφαλιστικές εταιρείες να αποζημιώσουν τα φτωχόσπιτα από τις βίλες και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Άρα, προτιμούν να κάνουν έργα για να προστατεύουν τις «εύπορες» οικιστικές περιοχές ή μεγάλες επιχειρήσεις, και να αφήσουν στο έλεος των καιρικών φαινόμενων και των καταστροφών τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, όπου κατοικούν κατά κανόνα εργαζόμενοι και φτωχά λαϊκά στρώματα. Κι αυτό γιατί, «Το κόστος για τις αποζημιώσεις είναι κατά πολύ μικρότερο από το κόστος για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων σε αυτές τις περιοχές».
2. «Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται «δίκαιες», αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους – οφέλους».
Είναι σαφές ότι, πέρα από το τι εννοούν ως «δικαιοσύνη» η ΕΕ και τα αστικά κράτη, το ζήτημα είναι ότι ομολογούν ξεκάθαρα πως η λογική του κόστους – οφέλους δεν χωρά το ζήτημα της προστασίας της ζωής και της περιουσίας των φτωχών εργατικών – λαϊκών οικογενειών.
3. «Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πιθανή επίδραση «αδικίας» με δύο τρόπους: Χρησιμοποιώντας σταθμίσεις μέσα στην Ανάλυση Κόστους – Οφέλους για να αυξηθούν τα φαινομενικά οφέλη για την προστασία των οικονομικά ασθενέστερων. Κατά συνέπεια η Ανάλυση Κόστους – Οφέλους αλλοιώνεται υπέρ ορισμένων εκβάσεων, όπως καθορίζονται πολιτικά. Επίσης, δεδομένου ότι οι περισσότερες αμυντικές δαπάνες πλημμυρών ανεβάζουν τη γενική φορολογία, θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι η κοινή γνώμη πρέπει να αποφασίζει πώς ξοδεύονται τα δημόσια χρήματα».
Τι ομολογούν εδώ; Οτι πρέπει να βρουν τρόπους και άθλια επιχειρήματα να πείσουν τους λαούς ότι αυτή η «αδικία», δηλαδή το ότι τους αφήνουν απροστάτευτους από τη φωτιά, τη βροχή και το σεισμό, μπορεί να είναι και για το …καλό τους. Και ισχυρίζονται πως πρέπει οι αστικές κυβερνήσεις να λένε στο λαό ότι εάν γίνουν τέτοια έργα θα αυξηθεί η φορολογία τους! Τέτοια αθλιότητα, τέτοια απανθρωπιά. Κι ας αφήσουν τώρα όλοι οι υπερασπιστές των αξιών της ΕΕ τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τα πτώματα και τα συντρίμμια. Γιατί είναι οι ίδιοι – και αυτοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ – που υπηρετούν αυτές τις «αρχές».
Οι πραγματικές ευθύνες
Όλα τα παραπάνω έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η πραγματική αιτία των καταστροφών, ακόμα και των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, δεν είναι ούτε τα «ακραία καιρικά φαινόμενα», ούτε η «κλιματική αλλαγή», ούτε η «ανικανότητα» όσων κλήθηκαν να διαχειριστούν την κατάσταση, ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες πλευρές.
Η πηγή του κακού και οι εγκληματικές ευθύνες βρίσκονται στις ιεραρχήσεις του αστικού κράτους με κριτήριο τη λογική «κόστος – όφελος» για το κεφάλαιο, η οποία οδηγεί στην ανυπαρξία έργων αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής και αντισεισμικής προστασίας σε περιοχές όπου δεν συμφέρει οικονομικά να γίνουν, όπως προκύπτει και από τα κείμενα της ΕΕ.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων που ζουν στο Λεκανοπέδιο και στις παρυφές του, καθώς και σε πολλές περιοχές σε όλη τη χώρα, είναι εκτεθειμένοι σε τεράστιους κινδύνους. Εκεί άλλωστε εντοπίζονται και οι διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, όπως και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που προσπαθούν πάντα μπροστά στα αποτελέσματα του εγκλήματος να ξεγλιστρήσουν.
Η άκρη του κουβαριού που μπερδεύουν οι αστικές κυβερνήσεις, όμως, υπάρχει: Είναι το γεγονός ότι τα μέτρα προστασίας δεν υπάρχουν, πόροι δεν διατίθενται για την επάνδρωση μηχανισμών και για τη δημιουργία υλικοτεχνικής υποδομής, καθώς οι προτεραιότητες του αστικού κράτους είναι άλλες και όχι οι πραγματικές ανάγκες του λαού.
Θυμίζουμε ότι με αφορμή τις μεγάλες καταστροφές στη Μάνδρα το 2017 οι αρμόδιες υπηρεσίες, ελάχιστους μήνες πριν, δεν εντόπιζαν κανέναν κίνδυνο πλημμύρας και άρα δεν ιεραρχούνταν ως πρώτη προτεραιότητα η κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων! Και μάλιστα αυτό το κατέγραφαν σε πολυσέλιδα κείμενα που εξηγούσαν αναλυτικά το γιατί. Η εξήγηση είναι απλή εάν διαβάσει κανείς όσα παραθέσαμε παραπάνω…
Πηγή : Ριζοσπάστης, 7/8/2018
