Θύματα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και τα παιδιά
Σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία, η οποία «γεννά» διακρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πολέμους, προσφυγιά, εμπόριο ανθρώπων, κοινωνικούς αποκλεισμούς ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ιδίως των ΑμεΑ και συνεχείς παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων, τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Αντιθέτως δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα. Έτσι, και στη χώρα μας καταγράφονται σοβαρές καταπατήσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων του παιδιού, οι οποίες αυξήθηκαν με αλματώδη ρυθμό στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
Σε αυτές περιλαμβάνονται παραβιάσεις που αφορούν στα δικαιώματα στην Εκπαίδευση, στην Υγεία και την ασφάλεια του παιδιού.
Μπορεί ο Δεκέμβρης και οι γιορτές που τον συνοδεύουν να είναι κατεξοχήν «οι μέρες των παιδιών». Τρυφερές και ζεστές αγκαλιές, ένα παιχνίδι «δώρο» του Αη Βασίλη κ.λπ. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο για όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου. Γιατί σχεδόν παντού υπάρχουν κατατρεγμένες αθώες ψυχές, παιδιά ταπεινωμένα και πεινασμένα, παιδιά εύκολα θύματα της όποιας εκμετάλλευσης. Κι αυτές οι γιορτινές μέρες γι” αυτά τα παιδιά είναι, δυστυχώς, σκληρές, αφού η αδικία φαντάζει και είναι ακόμη μεγαλύτερη…
Στις 20 Νοέμβρη ήταν η Παγκόσμια Μέρα διακήρυξης και υπογραφής της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Στις 11 Δεκέμβρη είναι η Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού.
Οι θεμελιώδεις αρχές που περιέχονται στη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, μιλούν για την «προστασία του παιδιού από τη βία και την κακοποίηση, ειδικότερα από σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση, από οικονομική εκμετάλλευση και εργασία, σε μέρη ή συνθήκες που βλάπτουν την υγεία του ή παρεμποδίζουν την εκπαίδευσή του, αλλά και στη διάρκεια πολεμικών συρράξεων».
Αδίστακτοι για τη συσσώρευση πλούτου
Δεν μπορείς να χύνεις κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά, όταν:
1. Το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε το 2017 σε όλο τον κόσμο πήγε στα χέρια του 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη.
2. Το φτωχότερο 50% των παγκόσμιου πληθυσμού δεν είχε το παραμικρό όφελος από την παγκόσμια ανάπτυξη της ίδιας χρονιάς.
3. Οταν υπάρχουν 250 εκατομμύρια παιδιά που εργάζονται σε όλο τον κόσμο, τα στοιχεία που υπάρχουν μόνο τις θεμελιώδεις αρχές της Σύμβασης δεν θυμίζουν.
4. Οταν σχεδόν 1.000.000 παιδιά παρασύρονται ή εξαναγκάζονται στην πορνεία κάθε χρόνο από το τεράστιο δίκτυο σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών, τουλάχιστον 60.000.000 απ” τα 250.000.000 εργαζόμενα παιδιά δουλεύουν σε ιδιαίτερα δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες (ορυχεία, φυτείες, βιομηχανίες, παιδιά σκλάβοι και οικιακοί βοηθοί), 300.000 παιδιά στρατολογούνται ή απάγονται για να υπηρετήσουν σε ένοπλες ομάδες και στρατούς, 100 εκατομμύρια παιδιά – κυρίως κορίτσια – δεν πηγαίνουν σχολείο, ενώ 600 – 700 εκατομμύρια παιδιά ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα.
5. Ο ΟΗΕ, η UNΙCEF, ο ΔΟΕ κάνουν λόγο για πάνω από 250 εκατομμύρια παιδιά, ηλικίας από 5 έως 14 ετών, που εργάζονται σε σύγχρονα κολαστήρια.
6. Όταν 100 εκατομμύρια που ζουν στους δρόμους, εύκολα θύματα σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, ή σαν τα 300 εκατομμύρια παιδιά που ζουν σε τενεκεδουπόλεις στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
7. Όταν στην Ευρώπη εργάζονται παράνομα 300 έως 500 χιλιάδες ανήλικοι, θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καθώς προωθούνται από χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου κατοικούν.
8. Όταν 1 στα 6 παιδιά του πλανήτη εργάζεται σε περιβάλλον που βλάπτει την ψυχική και σωματική του υγεία.
9. Όταν περίπου 85 εκατομμύρια παιδιά εργάζονταν, με βάση στοιχεία του 2013, σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά, όπως χημικά. Από αυτά, τα 30 εκατομμύρια είναι κορίτσια και τα 37 εκατομμύρια είναι παιδιά 5 – 14 ετών και κάθε χρόνο τουλάχιστον 22.000 από αυτά σκοτώνονται σε εργατικά «ατυχήματα». Χιλιάδες μικρά παιδιά καταρρέουν κάθε μέρα από την εξάντληση, δουλεύοντας για 14 και 16 ώρες στα κάτεργα των μεγάλων πολυεθνικών ρούχων, για μερικά σεντς τη μέρα.
10. Όταν στην Ελλάδα σήμερα, έχει διαπιστωθεί ότι σχεδόν καθημερινά περίπου 100 παιδιά βρίσκονται σταθερά στους δρόμους των δύο μεγάλων πόλεων, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Κατά μέσο όρο εργάζονται από 6 έως 12 ώρες τη μέρα. 100.000 εκτιμάται ότι είναι ο αριθμός των παιδιών που εργάζονται παράνομα.
11. Όταν κάθε χρόνο 8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την Εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους.
12. Όταν 2.800.000 Ελληνες, ηλικίας 16 ετών και άνω, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο.
13. Όταν είναι διαπιστωμένο ότι λιγότερο από το 15% των 3.000 και πλέον προσφυγόπουλων, σχολικής ηλικίας, που αιτούνται άσυλο στα νησιά, φοιτούσαν σε δημόσιο σχολείο στο τέλος του σχολικού έτους 2017-2018.
14. Όταν στους καταυλισμούς, περίπου 100 μόλις παιδιά, όλα προσχολικής ηλικίας, έχουν πρόσβαση σε επίσημη εκπαίδευση.
Η UNICEF, στην ετήσια έκθεσή της για το επίπεδο διαβίωσης και ευημερίας των παιδιών στην Ελλάδα, το 2017, εκτιμά ότι αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο τη φτώχεια, την υλική αποστέρηση και την αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας.
Όμορφος κόσμος ο καπιταλιστικός, αγγελικά πλασμένος. Μια κοινωνία αδίστακτη μπροστά στη συσσώρευση του πλούτου για τους λίγους εκμεταλλευτές ξεσπά ξεδιάντροπα όλη της τη βαρβαρότητα ακόμη και στα παιδιά. Μια πραγματικότητα που αναβλύζει την μπόχα της κοινωνικής σαπίλας που είναι σύμφυτη με την ύπαρξή της, τρέφεται και αναπαράγεται απ” αυτήν. Και που θα συνεχίζει να υπάρχει ώσπου «οι κολασμένοι της Γης» τη στείλουν στον τάφο της Ιστορίας, εκεί που πραγματικά ανήκει, για να ζήσουν τα παιδιά σ” έναν κόσμο που θα “ναι ολόκληρος δικός τους.
Συλλογική διεκδίκηση και αγωνιστική στάση
Όσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, όσο θεός είναι τα κέρδη και ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο θα βασιλεύει η παιδική εργασία, «νόμιμη» και παράνομη, η εκμετάλλευση και εμπορία παιδιών, ο αποκλεισμός τους από στοιχειώδη δικαιώματα και αγαθά.
Τα δικαιώματα λοιπόν δεν είναι απλώς μια λέξη (…).
Ο αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον της νέας γενιάς με οράματα και προσδοκίες πρέπει να χτυπά στην καρδιά το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, να μην συμβιβάζεται αλλά να το αντιμάχεται, μέχρι να οικοδομήσει τη δική του κοινωνία, όπως έλεγε ο Καζαντζάκης: «Έχουμε τα πινέλα, έχουμε τα χρώματα, αυτό που απομένει είναι να ζωγραφίσουμε τον παράδεισο και να μπούμε μέσα».
Η πάλη μας ενάντια στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι ασπίδα προστασίας από το μίσος των εθνικιστών. Για να μην πιάσει τόπο το δηλητήριο της ναζιστικής, εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Να απομονώσουμε τις εθνικιστικές, ρατσιστικές φωνές από κάθε χώρο δουλειάς, γειτονιά, σχολείο και σχολή.
Η συλλογική δράση, η αγωνιστική στάση ζωής, η διεκδίκηση για όλα αυτά που μας ανήκουν, αποτελούν τη μόνη διέξοδο για να βγούμε στο ξέφωτο μιας ζωής με δικαιώματα στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στη δημιουργική ζωή.
