ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΤΡΟ, ΚΑΜΙΑ ΔΕΣΜΕΥΣΗ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ, ΓΙΑ       ΣΤΕΓΑΣΗ, ΣΙΤΙΣΗ, ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ!                  ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Πραγματοποιήθηκε σήμερα 4/10 συνάντηση των Δ.Σ. ΔΟΕ και ΟΛΜΕ με τον Υπ. Εσωτερικών κ. Σκουρλέτη, για το οξύτατο πρόβλημα της διαβίωσης (στέγαση, σίτιση, μεταφορά…) των αναπληρωτών και όχι μόνο στις τουριστικές περιοχές (Σαντορίνη, Μύκονο, Χανιά, Ρέθυμνο…).

Αυτό που σίγουρα προέκυψε από τη συνάντηση είναι ότι, έναν μήνα μετά την έκρηξη του προβλήματος στη Σαντορίνη και αλλού, η κυβέρνηση δεν έχει πάρει ούτε ένα μέτρο, δε έχει και δε σκέφτεται να διαθέσει ούτε ένα ευρώ για άμεση στήριξη των συναδέλφων! Μιλάμε για πραγματική αναλγησία!

Συγκεκριμένα, ο κ. Σκουρλέτης τοποθετήθηκε ως εξής:

• «Μην περιμένετε να συζητήσουμε σ” αυτό το τραπέζι θέματα, όπως επιδότηση ενοικίου …εμείς με τη νομοθετική ρύθμιση, που συμφωνήσαμε μαζί τους κι ήρθε ως αίτημα, δώσαμε τη δυνατότητα στους δήμους να λύνουν αυτό το πρόβλημα…«. Ο Υπουργός βέβαια παρέλειψε να πει ότι η ρύθμιση αυτή δε συνοδεύτηκε από κανένα κονδύλι αλλά κλήθηκαν οι δήμοι να την εφαρμόσουν από ίδιους πόρους!
• Συνέχισε ισχυριζόμενος ότι «δε μπορούμε να επιβάλουμε κάτι, γιατί υπάρχει αυτοτέλεια των δήμων«(sic). Ξέχασε ο Υπουργός να μας πει ότι αυτοτέλεια υφίσταται όπου συμφέρει!
• Επισήμανε δε ότι «εκεί που υπάρχει πραγματικά πρόβλημα, προκύπτει από την έντονη οικονομική δραστηριότητα…(βλ τουρισμό)» και ότι «αυτοί οι δήμοι είναι πλούσιοι…«. Στην ουσία παραδέχτηκε ότι η «δίκαιη» ανάπτυξή τους έχει δύο όψεις, από τη μια πλούτο και από την άλλη αναπληρωτές να κοιμούνται κάτω από τ” άστρα!
• Για να καταλήξει ο κ. Υπουργός ότι «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει δυνατότητα να δοθεί κανένα κονδύλι για το σκοπό αυτό«!!! Αλίμονο, βιομήχανοι ή μεγαλοξενοδόχοι είναι οι αναπληρωτές για να τους στηρίξετε!
• Για να καλλιεργήσει δε ελπίδες είπε ότι «θα προσπαθήσει να κατευθύνει την αύξηση κατά 5% στα οικονομικά των δήμων – που ισχυρίστηκε ότι προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός- προς τους δήμους που έχουν ιδιαιτερότητες«! Και από πού πηγάζει ότι αυτά θα φτάσουν και στους αναπληρωτές;
• Ενώ στο τέλος, για να πει και κάτι, υποσχέθηκε ότι «πέρα από την άσκηση πίεσης που θα ασκήσω στους συγκεκριμένους δημάρχους (!), θα αναλάβω πρωτοβουλία για μία σύσκεψη εμπλεκόμενων υπουργείων, αυτών των δήμων και άλλων φορέων, όπου θα εξετάσουν τι μπορούν να κάνουν…«! Από συσκέψεις και επιτροπές έχει χορτάσει ο λαός!

Στην ουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μαζί με τη Ν.Δ. προσκυνάει ΕΕ και ΣΕΒ, μέσω του Υπουργού της, παραδέχτηκε ότι δεν έχει κάνει και δε σκέφτεται να κάνει κάτι για το φλέγον αυτό ζήτημα, που αφορά εκατοντάδες ακόμα και χιλιάδες εκπαιδευτικούς και τις οικογένειές τους! Απλά προσπάθησε να το μεταφέρει στους Δήμους και μέσω αυτών στους δημότες!  Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση!

Στην αναλγησία αυτή μόνο μια απάντηση αρμόζει: οι αναπληρωτές συνάδελφοι να κάνουν την αγανάκτησή τους αγώνα και μέσα από τους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ και τις ΕΛΜΕ μας, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, εργαζόμενοι, να επιβάλουμε ζωή με δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης!

Εντύπωση πάντως προκάλεσε η τακτική του προέδρου της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ) στη συνάντηση, που, συνεπικουρούμενος από τον Γ. Γραμματέα (ΣΥΝΕΚ), αφού μπήκε στη λογική της κυβέρνησης για ρίξιμο της ευθύνης μονόπλευρα στους δήμους, έφτασε να δηλώσει ότι «εμείς, αν δε μας λύσετε το πρόβλημα, θα προτείνουμε στο Υπ. Παιδείας να μην στείλει τους 50 καθηγητές που λείπουν στη Σαντορίνη«! Δηλαδή πρότεινε να μείνουν τα παιδιά χωρίς εκπαιδευτικούς!

Όλες και όλοι στις Γενικές Συνελεύσεις ΣΥΛΛΟΓΩΝ και ΕΛΜΕ, που είναι σε εξέλιξη, όπου πρέπει να παρθούν αποφάσεις για αγωνιστικές κινητοποιήσεις και για τα ζητήματα των αναπληρωτών.

Απαιτούμε και διεκδικούμε: πάρτε τώρα μέτρα για τη στέγαση, σίτιση και μεταφορά των αναπληρωτών! Η ευθύνη βαραίνει την κυβέρνηση συνολικά! Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι μπαλάκια! Οι νέοι συνάδελφοί μας έχουν σύγχρονες ανάγκες και πρέπει και μπορούν να καλυφθούν τώρα!                         Αθήνα, 4/10/2017

Με αφορμή την 5 Οκτώβρη, παγκόσμια μέρα εκπαιδευτικού, απευθυνόμαστε, με τα λόγια του μεγάλου παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού, σε όλους αυτούς που  έχουν έγνοια  για τους μαθητές τους και το μέλλον τους:

“Η εργασία του Δασκάλου, κάθε εκπαιδευτικού, δεν ετοιμάζει το σήμερα παρά το αύριο. Τα παιδιά που διδάσκει θα ζήσουν σε μια κοινωνία που θα είναι αλλιώτικη και με νέες απαιτήσεις από ότι είναι σήμερα. Θέλουν τους εκπαιδευτικούς μπλεγμένους σαν σε δόκανο, στις περίφημες επιταγές, «στα κελεύσματα του κράτους», που πρέπει να ακολουθούνται ασυζητητί. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι α-πολίτικος, ουδέτερος, χωρίς ελεύθερο φρόνημα, κουφός στα προβλήματα που θέτει η ίδια του η συνείδηση.

Εάν θέλει ο εκπαιδευτικός να προετοιμάσει τα νιάτα για το μέλλον, να διαμορφώσει το ανθρώπινο υλικό, δεν μπορεί να αγνοήσει τα βασικά χαρακτηριστικά την εποχής, είναι ανάγκη να πάρει μέρος σ’ όλο τον κοινωνικό κοχλασμό και να παλέψει να λυθούν τα προβλήματα του λαού. Δεν μπορεί να μείνει ουδέτερος που, αν το θέλετε, η ουδετερότητα καταλήγει να είναι συμμετοχή στην αδικία κατά του λαού. Είναι ανάγκη να συλλάβει το μέλλον μέσα στο παρόν και να εργαστεί δημιουργικά. Να νιώσει τα νιάτα, τις ελπίδες τους, το νέο που γεννιέται μέσα τους και γεμίζει ο ίδιος απ’ αυτές κι αποφεύγει έτσι την αποτελμάτωση και τη ρουτίνα την καταλύτρα κάθε προκοπής.

Ο εκπαιδευτικός είναι ανάγκη να αφουγκράζεται το νέο, να συνεργαστεί με τις νέες δυνάμεις για τη γέννηση του νέου, για την κατανίκηση κάθε αντίθεσης μέσα στην κοινωνία, με το νόημα να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να καταργηθεί κάθε μορφή καταπίεσης από τα πιο βίαια ως τα πιο δόλια μέσα οικονομικής διείσδυσης και πολιτικής διαφθοράς. Έτσι, μόνο παίρνει νόημα και βαρύτητα ο ρόλος του εκπαιδευτικού.”[1]

Καλούμε κάθε μπροστάρη, πρωτοπόρο εκπαιδευτικό που συναισθάνεται το ρόλο του, μέσα στην κοινωνία, ως πλάστη συνειδήσεων, να αφουγκραστεί το νέο, να υπηρετήσει το δίκαιο, να δώσει στους μαθητές του τα όπλα για να μάθουν να πολεμούν την αδικία. Να γυρίσει την πλάτη του στα κελεύσματα της «ρεαλιστικότητας» του κεφαλαίου που  θέλει, τον ίδιο και τους μαθητές του,  σκυμμένους μπροστά στη  βαρβαρότητα. Να εμπνεύσει με την αγωνιστική στάση του και να αποτελέσει παράδειγμα. Να δώσει απαντήσεις  στα αγωνιώδη ερωτήματα των μαθητών για το μέλλον τους οπλίζοντάς τους με θάρρος, γνώση και  τόλμη, διδάσκοντάς τους  το μεγάλο μάθημα της ζωής, αυτό του ΑΓΩΝΑ.

Έτσι αποκτά πραγματικό περιεχόμενο και νόημα η αποστολή του εκπαιδευτικού που υπηρετείται ΚΑΘΕ μέρα, μέσα και έξω από την σχολική τάξη, στα όμορφα μονοπάτια της διεκδίκησης και της αμφισβήτησης.