Συχνά λέγεται ότι οι μαθητές θέλουν απλά να ξεμπερδεύουν με το σχολείο, δίχως να νοιάζονται για το τι μαθαίνουν, αφού τα ζόρια που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι λαϊκές οικογένειες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για τέτοιες «πολυτέλειες». Έτσι, όμως, πέφτει στις πλάτες τους η ευθύνη για κάτι που ούτε καν κλήθηκαν να επιλέξουν. Άλλωστε, είναι τουλάχιστον αστείο να πει κανείς για έναν μαθητή που παίζει στα δάχτυλα τις πρόσφατες εξελίξεις στην τεχνολογία και μπορεί να μιλάει με λεπτομέρειες για αυτές, ότι αποστρέφεται γενικά τη γνώση.

Μπορεί όμως ο μαθητής να καταλάβει πώς λειτουργούν όλα αυτά, ποια άλματα στην επιστήμη και την τεχνική χρειάστηκαν για να γίνουν μπορετά, σε ποιες συνθήκες πραγματοποιήθηκαν; Είναι δική του ευθύνη αν δεν έχει αυτήν τη γνώση, αν δεν μπορεί να τη βρει μέσω του σχολείου; Είναι ευθύνη των μαθητών ότι η δομή και το περιεχόμενο, ο άκρως ανταγωνιστικός χαρακτήρας του σχολείου και τα αλλεπάλληλα ταξικά φίλτρα ευνοούν την απαξίωση της γενικής παιδείας και της μόρφωσης; Είναι δική τους ευθύνη ότι πολλά από τα σχολικά βιβλία καλλιεργούν τον ανορθολογισμό, είναι παιδαγωγικά ακατάλληλα και απαράδεκτα ως προς το επιστημονικό τους περιεχόμενο;

Φταίνε οι ίδιοι που το βάρος στην εκπαιδευτική διαδικασία έχει μετατοπιστεί από τη γνώση στις δεξιότητες και την πληροφορία, με αποτέλεσμα να μην έχουν το γνωστικό υπόβαθρο να κρίνουν τα αποτελέσματα μιας αναζήτησης στο «Google» ή στη «Wikipedia», που εκ των πραγμάτων είναι πιο άμεσες πηγές πληροφόρησης σε σχέση με οποιοδήποτε βιβλίο; Μήπως πιστεύει κανείς ότι οι μαθητές θέλουν να γίνονται θύματα των hoaxes που κυκλοφορούν ευρύτατα και μέσω ίντερνετ; Φταίει το όριο χαρακτήρων στο «Twitter» που οι μαθητές συχνά δυσκολεύονται να χειριστούν σύνθετες προτάσεις και να χρησιμοποιήσουν ευρύτερο λεξιλόγιο ή ο τρόπος που διδάσκονται τη Γλώσσα στο σχολείο, μέσα από συνταγές μαγειρικής και διαφημίσεις κ.λπ., εστιάζοντας στη χρηστικότητα και την επικοινωνιακή διάσταση, χωρίς να καταπιάνονται με τη μελέτη σημαντικών λογοτεχνικών έργων κ.λπ., που αναδεικνύουν τον γλωσσικό πλούτο, διευρύνουν τους ορίζοντες της σκέψης; Φταίνε οι ίδιοι που η παρακολούθηση διαφόρων λογής βίντεο στο «Youtube» μοιάζει στα μάτια τους ο πιο θελκτικός τρόπος για να περάσουν την ώρα τους, όταν ο ελεύθερος χρόνος μετριέται με το σταγονόμετρο και τα όρια μεταξύ ρηχής διασκέδασης και ουσιαστικής ψυχαγωγίας έχουν καταστεί δυσδιάκριτα; Φταίνε οι ίδιοι που το «Facebook» και το «Instagram» τούς φαίνονται ως η πιο άμεση μορφή κοινωνικοποίησης και αναπτύσσουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις μέσω αυτών, όταν το σχολείο, ο τρόπος και οι ρυθμοί ζωής που τους επιβάλλονται δεν τους διαμορφώνουν διαφορετικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη των κοινωνικών τους σχέσεων; Οχι βέβαια!

Όλα αυτά είναι αποκλειστική ευθύνη του καπιταλιστικού συστήματος και των κυβερνήσεών του που διαδοχικά προσθέτουν τα λιθαράκια τους σε ένα σχολείο που υποδαυλίζει την απαξίωση της ολόπλευρης μόρφωσης, προωθώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συγκεκριμένα, που εδώ και πάνω από τρία χρόνια διακυβέρνησης δεν έχει ακουμπήσει ακόμα αυτά τα απαράδεκτα σχολικά βιβλία, όχι προφανώς γιατί δεν πρόλαβε, αλλά γιατί συμφωνεί με την κατεύθυνσή τους. Είναι δημιούργημα αυτού του σάπιου συστήματος η ανελέητη καθημερινότητα του μαθητή, που δεν αφήνει χώρο και μεράκι για να καλλιεργηθούν απρόσκοπτα ευρύτερα ενδιαφέροντα και να καταπιαστεί συνειδητά με τα όσα θαυμαστά δημιούργησε ο άνθρωπος με τα χέρια και το μυαλό του στο διάβα των χρόνων.

Οι μαθητές ξέρουν πολύ καλά ότι η μόρφωση δεν μετριέται «με το κιλό», δεν έχει να κάνει με το αν θα διδάσκονται περισσότερα ή λιγότερα μαθήματα σε μια τάξη. Ξέρουν και θέλουν αυτό που τους χρειάζεται. Θέλουν ένα σχολείο που να τους προσφέρει ολόπλευρη μόρφωση, ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, γιατί συμβαίνει, ποιος φταίει, πώς μπορεί να αλλάξει και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να γίνει αυτό.

Είναι προκλητικός εμπαιγμός προς τους μαθητές ο υπουργικός ισχυρισμός ότι η λύση στην «πλήρη αδιαφορία για τα μαθήματα γενικής παιδείας» είναι όχι μόνο να εξαλειφθούν αυτά σχεδόν παντελώς από την Γ” Λυκείου, αλλά και να διαγραφεί εντελώς η τάξη αυτή από τις «εγκύκλιες σπουδές»! `Η ότι είναι λάθος «ο πολύ δραματικός διαχωρισμός ανάμεσα σε γενική παιδεία και κατεύθυνση» και αντί το λάθος να διορθώνεται, να καταργείται ουσιαστικά η γενική παιδεία ήδη από τη Β” Λυκείου! Αλήθεια, πιστεύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ότι οι μαθητές νοσταλγούν την επιστροφή στα χρόνια του Μεσαίωνα και προτείνει τα μόνα μαθήματα που θα κάνουν υποχρεωτικά όλοι οι μαθητές της Γ” Λυκείου να είναι η Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία (κατ” αντιστοιχία με τα Λατινικά στα χρόνια του Γαλιλαίου) και τα Θρησκευτικά, μαζί και η Γυμναστική; Αλλά τι να πει κανείς όταν εξοβελίζεται από τα Λύκεια η διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας στη Βιολογία…

Οι μαθητές ξέρουν πολύ καλά ότι στο φευγιό της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι πολλά αυτά που χρειάζεται να μάθουν για να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες της ζωής και για να γνωρίσουν τις ομορφιές της, αλλά απαιτούν παράλληλα να μην πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά οι γονείς τους και να μη «σκοτώνονται» οι ίδιοι από την εξάντληση και το άγχος μπροστά σε έναν εξεταστικό μαραθώνιο. Είναι, λοιπόν, ψευτοδίλημμα το «περισσότερα ή λιγότερα μαθήματα» σε ένα Λύκειο που μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε υβρίδιο φροντιστηρίου και εξεταστικού κέντρου.

Είναι, άλλωστε, ακριβώς αυτός ο εξετασιοκεντρικός χαρακτήρας και η φροντιστηριοποίηση του Λυκείου που το καθιστούν ανιαρό, απονεκρώνουν κάθε διάθεση και κίνητρο για να εμβαθύνει ο μαθητής στη γνώση, να απολαύσει την ικανοποίηση του να μπορεί να απαντά ερωτήματα που του γεννιούνται και όχι να βάζει φρένο στους προβληματισμούς του, γιατί αυτά «δεν είναι για τις εξετάσεις».

Μη γελιέται κανείς. Αν δεν ήταν η θηλιά του ανταγωνισμού και των εξοντωτικών εξετάσεων που σφίγγει το λαιμό του, ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Φυσική, θα ήθελε πραγματικά να ξέρει σε ποιο ιστορικό – κοινωνικό πλαίσιο έζησαν και δούλεψαν ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας και ο Αϊνστάιν, τι τροφοδότησε τη σκέψη τους, πώς κατέληξαν στις σπουδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις τους και να μην απομνημονεύει ξερούς τύπους.

Ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Πληροφορική, θα ήθελε πραγματικά να ξέρει πώς ο άνθρωπος μπόρεσε να χειραγωγήσει τους νόμους της φύσης, ώστε να κάνει την πληροφορία να μεταδίδεται με ασύλληπτες ταχύτητες σε κάθε γωνιά του κόσμου, και όχι να μαθαίνει ξερούς αλγόριθμους.

Ο μαθητής που θέλει να σπουδάσει Οικονομικά, θα ήθελε να ξέρει πώς λειτουργούν και πώς αναπτύχθηκαν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής, που αναμορφώνουν διαρκώς την παραγωγική βάση της οικονομίας, και όχι να διδάσκεται ότι ο εργαζόμενος είναι «κόστος» για την επιχείρηση και ότι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες είναι αυτοί που κινούν την οικονομία και όχι ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου, η εργατική τάξη.

Ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Ιατρική ή Νοσηλευτική, θα ήθελε να ξέρει πώς και γιατί οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης επιδεινώνουν την υγεία της και όχι ότι η υγεία του λαού είναι κόστος για την οικονομία και τα φάρμακα πρέπει να είναι πανάκριβα για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομήχανοι.

Ο μαθητής που θέλει να σπουδάσει Ιστορία, θα ήθελε να μπορεί να επεξεργαστεί τα οικονομικά δεδομένα και να κατανοεί τις επιστημονικές ανακαλύψεις κάθε εποχής και όχι να βρίσκει στα σχολικά βιβλία «παρά των βασιλιάδων τα ονόματα», που λέει και ο Μπρεχτ.

Με δυο λόγια, δηλαδή, όλοι τους θα ήθελαν να μάθουν αυτά που θα έπρεπε να τους προσφέρουν τα μαθήματα που τους στερεί το Λύκειο που φτιάχνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τους στερούσε το σχολείο που υπάρχει μέχρι σήμερα, με τον τρόπο που τα διδάσκει και τον προσανατολισμό που έχει.

Αυτό που σίγουρα δεν θα ήθελε και δεν θέλει ο μαθητής, είναι να μπαίνει σε μια διαδικασία που «τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» για να τα βγάλει πέρα στο Λύκειο, μια διαδικασία που σε κάθε καμπή της απειλεί να τον ξεβράσει.

Η απάντηση στις αγωνίες του μαθητή σήμερα, στην οργή που προκαλεί και το νέο κυβερνητικό σχέδιο, βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα, στην οργανωμένη πάλη για ένα σχολείο που μορφώνει, κόντρα στην πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί.

Αυτή η διεκδίκηση μπορεί να συναντηθεί με την πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο της Σύγχρονης Γενικής Παιδείας, όπου αναφέρεται: «Η εξασφάλιση Βασικής – Γενικής Εκπαίδευσης για όλους, πριν από την επαγγελματική επιλογή, αποτελεί αδήριτη ανάγκη και δυνατότητα της εποχής. Η εξέλιξη των επιστημών, της τεχνολογίας, της παραγωγής, καθιστά αναγκαία τη Βασική – Γενική Εκπαίδευση, πάνω στην οποία θα οικοδομήσει ο νέος την παραπέρα κοινωνική του ανάπτυξη, την τεχνική, καλλιτεχνική, επιστημονική του ειδίκευση. (…) [Η] Γενική Παιδεία δεν είναι γνώση για πολλά πράγματα ή απλή εγκυκλοπαιδική συσσώρευση πληροφοριών. Είναι μέθοδος κατάκτησης του ειδικού, ικανότητα σύνδεσης των ειδικών γνωρισμάτων των φαινομένων και λύσης γενικών προβλημάτων»

Η κυβέρνηση θα απολύσει 1.800 εκπαιδευτικούς

 

Σε απολύσεις 1.800 εκπαιδευτικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τις διοικητικές υπηρεσίες, θα προχωρήσει η κυβέρνηση Μακρόν, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Παιδείας Ζαν-Μισέλ Μπλανκέρ σε συνέντευξή του που αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Le Figaro» το βράδυ της Κυριακής.

Οι 1.800 θέσεις εργασίας αντιστοιχούν στο «0,2% των εργαζομένων του υπουργείου» και τα κενά που θα προκύψουν «φυσικά» θα καλυφθούν «με την καταφυγή σε πρόσθετες ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών», δήλωσε ο Μπλανκέρ, λέγοντας ότι και αυτή η υπερωριακή εργασία «θα αποφέρει καλύτερες απολαβές στους καθηγητές».

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Εντουάρ Φιλίπ είχε ανακοινώσει τον Αύγουστο ότι θα «καταργηθούν» 4.500 θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα το 2019 και άλλες 10.000 το 2020.

Ο στόχος της κυβέρνησης του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να μειωθούν οι θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα κατά 120.000 μέσα στην πενταετία του εξακολουθεί να επιδιώκεται, δήλωσε προ ημερών ο υφυπουργός αρμόδιος για τη Δημόσια Διοίκηση Ολιβιέ Ντισόπτ στο δίκτυο «BFM Business».

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στη «Φιγκαρό», ο Μπλανκέρ γνωστοποίησε επίσης ότι ο προϋπολογισμός του υπουργείου του θα αυξηθεί στα 850 εκατομμύρια ευρώ το 2019, δηλαδή κατά 1,7%. Θα πρόκειται για μια από τις «μεγαλύτερες» αυξήσεις προϋπολογισμού στο Δημόσιο, τόνισε.

«Οι ΗΠΑ είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και γη της ευκαιρίας. Είναι η χώρα με το 25% των δισεκατομμυριούχων παγκοσμίως, που διαθέτει ταυτόχρονα πάνω από 40.000.000 φτωχούς. Μετατρέπεται γρήγορα σε πρωταθλητή της ανισότητας (…) Οι Αμερικανοί που γεννιούνται σε φτωχές οικογένειες είναι πιο πιθανό από οποτεδήποτε άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας να παραμείνουν βυθισμένοι στην ανέχεια μέχρι το τέλος της ζωής τους».

Οι διαπιστώσεις αυτές περιέχονται σε έκθεση του ΟΗΕ για την «ακραία φτώχεια» στις ΗΠΑ και είναι ενδεικτικές για τις κοινωνικές αντιθέσεις που οξύνονται στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη, όπου οι «ευκαιρίες» για το κεφάλαιο μεταφράζονται σε ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Τα στοιχεία που αξιοποιεί η έκθεση προέρχονται από τα στατιστικά δεδομένα που συγκεντρώνουν οι ομοσπονδιακές αρχές των ΗΠΑ κάθε χρόνο, από την εποχή του Προέδρου Λίντον Τζόνσον (1963 – 1969). Σταχυολογούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία που δόθηκαν για το 2017:

• Πάνω από 41 εκατ. Αμερικανοί (περίπου το 13% του πληθυσμού, ανάμεσά τους εκατομμύρια βρέφη και παιδιά) ζουν στη φτώχεια και την ανέχεια, δίχως την παραμικρή ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους τα επόμενα χρόνια.
• Από αυτούς, 18,8 εκατ. ζουν σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας». Δηλαδή, δεν έχουν ούτε ένα δολάριο τη μέρα για ένα καρβέλι ψωμί!
• Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, οι φτωχοί λευκοί Αμερικανοί είναι κατά 8 εκατ. περισσότεροι από τους Αφροαμερικανούς.
• Το προσδόκιμο ζωής των λευκών Αμερικανών ηλικίας μεταξύ 45 – 54 ετών μειώθηκε κατά 2% μεταξύ 1978 και 1998. Έκτοτε υπολογίζεται πως πέφτει κατά περίπου μισή ποσοστιαία μονάδα το χρόνο. Τα επίπεδα θνησιμότητας των Αφροαμερικανών είναι διπλάσια από αυτά των Ταϊλανδών συνομηλίκων τους.
• Το εισόδημα ενηλίκων στις ΗΠΑ για το 50% των χαμηλόμισθων είναι στάσιμο από τη δεκαετία του 1980! Αντίθετα, τα εισοδήματα του 1% των πολύ πλούσιων πολλαπλασιάζονται διαρκώς.
• Η αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα και η έξαρση της φτώχειας πλήττουν ένα στα πέντε παιδιά.
• Η τελευταία έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας εκτιμά ότι τα βρέφη που γεννιούνται σήμερα στην Κίνα θα ζήσουν μεγαλύτερης διάρκειας και πιο υγιή ζωή από τα συνομήλικά τους που γεννιούνται σήμερα στις ΗΠΑ.
• Στο παγκόσμιο προσδόκιμο υγιούς ζωής οι ΗΠΑ βρίσκονται στην 40ή θέση.
• Η παιδική θνησιμότητα στις ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των 20 πλουσιότερων χωρών του Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (ΟΠΕΚ).
• Επίσης, οι ΗΠΑ έχουν τα υψηλότερα επίπεδα (21%) παιδικής φτώχειας στον λεγόμενο «ανεπτυγμένο» κόσμο, τα υψηλότερα επίπεδα παχυσαρκίας, εισοδηματικής ανισότητας και ποσοστά φυλακισμένων.
• Το 40% των Αμερικανών σε μικρομεσαία νοικοκυριά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει «ξαφνικά» έξοδα (π.χ. για λόγους υγείας κ.λπ.) 400 δολαρίων.
• Οι πρόσφατες φοροαπαλλαγές για τα λαϊκά στρώματα, τις οποίες ψήφισε το Κογκρέσο, είναι ψίχουλα μπροστά στις τεράστιες φοροελαφρύνσεις πολλών δισ. που δόθηκαν το ίδιο διάστημα για τους πάμπλουτους Αμερικανούς, οι οποίοι αποτελούν περίπου το 1% του πληθυσμού.
• Πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι φτωχοί που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωσή τους, με τους μισθούς πείνας, ακόμα και σε περιπτώσεις πλήρους απασχόλησης, π.χ. σε αλυσίδες λιανικών πωλήσεων εμπορίου, σε εστιατόρια πρόχειρου φαγητού κ.α. Τα επίσημα (πλην συντηρητικά…) στοιχεία του 2014 υπολογίζουν πως οι φτωχοί εργαζόμενοι είναι στατιστικά πάνω από το 6,3% του εργατικού δυναμικού. Από αυτούς το 11,4% είναι Αφροαμερικανοί ή Λατίνοι, το 5,5% λευκοί, το 4,3% Ασιάτες.

Βέβαια, τα πραγματικά δεδομένα είναι πολύ χειρότερα αν μέτρο σύγκρισης αποτελέσουν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων (ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μια προηγμένη καπιταλιστική δύναμη όπως η Αμερική) και όχι τα υποτιμημένα κριτήρια που θέτει το αστικό κράτος στη στατιστική καταγραφή της φτώχειας.

Συνέπεια όλων όσα περιγράφονται πιο πάνω, αλλά και των μηχανισμών διαχείρισης της φτώχειας που αξιοποιεί το κράτος στις ΗΠΑ, είναι να αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που απευθύνονται σε «τράπεζες τροφίμων» για να επιβιώσουν. Ενδεικτικά, τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά που πήραν βοήθεια σε τρόφιμα αυξήθηκαν από το 19,6% το 1989 στο 31,8% το 2015.

Σήμερα υπολογίζεται ότι πάνω από 46 εκατ. Αμερικανοί εξαρτώνται από τις «τράπεζες τροφίμων», στις οποίες η ζήτηση έχει ανέβει κατά 30% από τα επίπεδα του 2007.

Παρά την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και την «αύξηση της απασχόλησης», οι δουλειές που δημιουργούνται στη χώρα είναι κατά βάση χωρίς ασφάλεια, χωρίς επιδόματα, χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, χωρίς περίθαλψη, με ωρομίσθια και αποδοχές που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες.

Την ίδια ώρα, η διαχείριση της φτώχειας από το κράτος εξελίσσεται σε έναν ακόμα μηχανισμό έμμεσης χρηματοδότησης μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αλυσίδα λιανικής «Walmart», τον μεγαλύτερο εργοδότη στις ΗΠΑ, η οποία «επιδοτείται» με 2,6 δισ. δολάρια, που δίνονται στους χαμηλόμισθους ως κουπόνια για την αγορά τροφίμων…

Η κατάσταση αυτή, βέβαια, δεν είναι τωρινή. Διαχρονικά οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, παίρνουν μέτρα για την ενίσχυση των πολυεθνικών ομίλων, που βαθαίνουν την εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους, αυξάνουν τη σχετική και απόλυτη φτώχεια, οδηγούν σε κατάρρευση τα κρατικά συστήματα Υγείας και επιφυλάσσουν υποτυπώδη «στήριξη» των φτωχών, με μηχανισμούς ανακύκλωσης της φτώχειας.

Ειδικά σε ό,τι αφορά το τελευταίο, είναι χαρακτηριστικό το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 21 Ιούνη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, το οποίο περιορίζει ακόμη περισσότερο την πρόσβαση των Αμερικανών στις υπηρεσίες Πρόνοιας, ακόμα και στα κουπόνια σίτισης.

Σύντομα, οι Αμερικανοί από 18 έως 59 ετών θα μπορούν να πάρουν κουπόνια σίτισης μόνον εφόσον έχουν τουλάχιστον μία δουλειά ημιαπασχόλησης ή έχουν εγγραφεί σε σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης για 20 ώρες τη βδομάδα. Όπως αποδεικνύεται, ακόμα και η πρόσβαση στα συσσίτια της φτώχειας θα γίνεται με… κριτήρια και όρους!

Η Μοντίν Φολ είναι μία 56χρονη Αφροαμερικανίδα με δύο ανήλικα παιδιά. “Ολη της τη ζωή την πέρασε κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Πότε τετράωρα, πότε εξάωρα, η ζωή περνούσε μεροδούλι – μεροφάι. Μετά από μία μικρή περιπέτεια της υγείας της, έμεινε άστεγη στα 56. Αν και εξακολουθεί να έχει δύο δουλειές, μία ως καθαρίστρια και μία ως εργάτρια στο κέτερινγκ μονάδας εστίασης, μετά βίας καταφέρνει να εξασφαλίσει τα προς το ζην για αυτήν και τα παιδιά της.

Για μόνιμη στέγη, ούτε συζήτηση! Ζει περιστασιακά ως «φιλοξενούμενη» μαζί με τα δύο παιδιά σε «κοινωνικούς ξενώνες». Άλλες φορές κοιμούνται σε καταφύγια αστέγων ή στο δρόμο. Οι πενιχρές αμοιβές δεν εξασφαλίζουν τα χρήματα για εγγύηση ενοικίου. Είναι τόσο λίγα που αποκλείουν κάθε πιθανότητα αποταμίευσης. «Παλεύεις μέρα με τη μέρα να επιβιώσεις», δηλώνει με πικρό χαμόγελο σε δημοσιογραφικό δίκτυο.

Η περίπτωση της συγκεκριμένης εργάτριας δεν είναι σπάνια. Παρόμοιο αγώνα για επιβίωση απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια δίνουν σήμερα πάνω από 41 εκατ. Αμερικανοί. Σχεδόν οι μισοί από αυτούς (19 εκατ.) ζουν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Δεν έχουν το παραμικρό εισόδημα ή φυτοζωούν, με πενιχρά «επιδόματα» ή τρόφιμα από τις τοπικές αρχές ή κοινωνικές οργανώσεις.

Οι «εργαζόμενοι φτωχοί» στις ΗΠΑ (working poor) ζουν μεροδούλι – μεροφάι. Εάν προσβληθούν από μία σοβαρή ασθένεια ή το σπίτι τους υποστεί σημαντικές υλικές ζημιές από φυσική καταστροφή, τότε βρίσκονται σύντομα στους πέντε δρόμους.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει ο επικεφαλής της ΜΚΟ «Safehouse Outreach», με έδρα την Τζόρτζια, από τις πολλές που βρίσκουν εύφορο έδαφος να δραστηριοποιηθούν στη διαχείριση της φτώχειας: «Τουλάχιστον το 40% των 4.000 ατόμων που σερβίρουμε είναι εργαζόμενοι. Έχουν δύο και τρεις δουλειές. Έχουν παιδιά και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Άλλοι φιλοξενούνται σε κάποιον συγγενή ή φίλο. Άλλοι σε εγκαταλελειμμένα κτίρια. Άλλοι στα αυτοκίνητά τους. Άλλοι σε ξενώνες. Πάνε εκεί, έρχονται, τρώνε. Δουλεύουν και ξανά από την αρχή…».

Την ίδια ώρα, τα επίσημα στοιχεία καταγράφουν μείωση της ανεργίας, αλλά και αύξηση του αριθμού των υποαπασχολούμενων.

Αναδημοσίευση από ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (Παρασκευή 31/8/2018)

Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές μας και στους γονείς τους.

Με αισιοδοξία και μαχητικότητα να δώσουμε τη μάχη για τη  μόρφωση και τη ζωής που μας αξίζει!!

Οι αγωνίες, τα άγχη, τα ερωτηματικά, με την έναρξη μιας ακόμα σχολικής χρονιάς είναι κοινά και αφορούν το πώς τα παιδιά μας, οι μαθητές μας, θα έχουν το σχολείο και τη μόρφωση που δικαιούνται. Αυτή η αγωνία για το μέλλον της νέας γενιάς αλλά και η πεποίθηση ότι στην εποχή μας, το 2017, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις να έχουμε ένα σχολείο που θα καλύπτει το σύνολο των μορφωτικών αναγκών, που θα διαπαιδαγωγεί ολόπλευρα, που δε θα χωρίζει τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς», που δε θα έχει ταξικά φίλτρα, μας φέρνει στην πρώτη γραμμή του αγώνα, απέναντι στα κόμματα και τις πολιτικές που τσακίζουν τις ζωές μας.

Κανένας>συνάδελφος εκπαιδευτικός να μη συμβιβαστεί με τη σημερινή μίζερη και καταθλιπτική πραγματικότητα. Να μη θεωρήσει ως «κανονικότητα» τα αντιλαϊκά μέτρα, τις περικοπές, τις ελλείψεις και τα κενά στα σχολεία, την πετσοκομμένη χρηματοδότηση. Δεν είναι «κανονικότητα» το γεγονός ότι σχεδόν το 20% των εκπαιδευτικών είναι συμβασιούχοι, απολύονται κάθε καλοκαίρι και ξαναπροσλαμβάνονται (άλλη χρονιά πιο γρήγορα άλλη πιο αργά κι άλλη καθόλου) σε άλλο μέρος, σε άλλο σχολείο, με τεράστιο οικονομικό και προσωπικό κόστος.

Κανένας  να μη δώσει άλλοθι και συγχωροχάρτι στη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες τσάκισαν το λαό, μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις, αύξησαν στα 67 το όριο συνταξιοδότησης, μας στράγγιζαν με τη ανελέητη φοροληστεία, έβαλαν συνολικά το σχολείο στον «κόφτη» των μνημονίων και των αντιλαϊκών κατευθύνσεων Ε.Ε. και ΟΟΣΑ.

Να παλέψουμε από την πρώτη μέρα της σχολική χρονιάς για:

ü  Ένα σχολείο που θα μορφώνει και δε θα εξοντώνει.

ü  Μόνιμους – μαζικούς διορισμούς και σταθερή δουλειά για όλους.

ü  Αύξηση στους μισθούς μας – Ξεπάγωμα των Μισθολογικών Κλιμακίων.

ü  Ίσα δικαιώματα μονίμων και αναπληρωτών (12μήνες συμβάσεις εργασίας, εξίσωση αδειών κ.ά.).

ü  Στήριξη των μαθητών των λαϊκών οικογενειών (ενισχυτική διδασκαλία, σίτιση, μεταφορά).

Η  νέα χρονιά μπορεί και πρέπει να μας βρει σε θέση μάχης:

Απέναντι στο παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης», που προϋποθέτει διαλυμένα λαϊκά δικαιώματα και εργασιακή ζούγκλα. Απέναντι στα νέα μέτρα, που ετοιμάζει η κυβέρνηση μπροστά στο κλείσιμο της 3η αξιολόγησης. Απέναντι στην προσπάθεια χτυπήματος του δικαιώματος στην απεργία. Απέναντι στην προώθηση της αξιολόγησης στην εκπαίδευση, που στόχο έχει ένα ακόμα πιο ταξικό και ανταγωνιστικό σχολείο, με λιγότερο και πιο πειθήνιο προσωπικό. Απέναντι στην προώθηση του «νέου» Λυκείου των πολλαπλών εξετάσεων και της πρόωρης εξειδίκευσης. Απέναντι στο σύνολο της άσχημης πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο σχολείο.

 Έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε!  Μπορούμε ν΄ αλλάξουμε την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους. Να βάλουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, τον ΣΕΒ, την Ε.Ε. και τα κόμματά τους, τη γραμμή της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ομίλων, που προϋποθέτει το τσάκισμα του λαού.

Καλή σχολική χρονιά, καλό αγώνα!

Ψηλά το κεφάλι, εμείς έχουμε το δίκιο και τη δύναμη!

Αθήνα, 10 Σεπτέμβρη 2017